De klimaatspijbelaars en betogingen laten uitschijnen dat we slecht met het milieu omgaan. Maar is dat ook zo? Die vraag vereist een genuanceerd antwoord. Tegenwoordig ligt de focus van de milieusector op drie pijlers: CO2, plastic en asbest. We zijn eigenlijk echt niet slecht bezig, maar er is altijd nog mogelijkheid tot verbetering. Als de huidige aandacht voor het klimaat ons iets leert, is het dat er een draagvlak is om acties te nemen en verder uit te bouwen zodat we duurzaam omgaan met ons milieu.
Er wordt dus al veel gedaan voor het milieu?
Zeker in West-Europa staan we misschien wel het hardst te schreeuwen dat het niet goed gaat, maar toch halen Vlamingen de beste recyclagepercentages (vb. PMD 85%). Dit is de beste manier om te vermijden dat onze afvalstromen gedumpt moeten worden op land, in de zee of gewoon worden verbrand. Studies tonen aan dat het merendeel van de plastic in de zeeën afkomstig is van drie rivieren in Zuidoost-Azië. Er zijn dus andere landen die echt een tandje mogen bijsteken om nog maar in onze buurt te komen.
Maar de juiste keuze maken is niet zo eenvoudig?
Veel mensen staren zich blind op één aspect, zonder rekening te houden met de andere factoren. Iedereen wil af van fossiele brandstoffen, maar tegelijkertijd ook van kernenergie. En dat zonder dat er voldoende alternatieven zijn die ons 100% stroomgarantie kunnen leveren, een domein waarin wind en zon in België soms te kort schieten. Zonne-energie is hernieuwbaar en vrij van CO2, maar zowel de productie (vaak in Azië) als de verwerking van de panelen na de levensduur levert grote problemen op met betrekking tot zware metalen.
Als iedereen op zijn niveau probeert het beste te doen en zijn of haar steentje bijdraagt, hoe klein ook, komen we stapje voor stapje een stuk in de goede richting. Zomaar alles afschieten zonder 100% alternatieven te hebben, zet de economie, onze levensstandaard en gezondheid op het spel.
Dit is dus het werk van de wetgever?
Wetgevers maken een kader, maar laten de mogelijkheden van uitvoering vaak open genoeg om zelf constructief na te denken. De overheid zet ook in op informatieplicht. Zo moeten de meeste afvalstoffen al doorgegeven worden aan bijvoorbeeld het Integraal MilieuJaarVerslag. Er bestaan ook raadpleegbare registers, zoals dat van de verontreinigde gronden of de PCB-houdende transformatoren. Recent is daar in de Vlaamse Woningpas naast de EPC ook de inventaris van asbest bijgekomen. Met die inventaris merk je dan dat particulieren zelf, met een P3-masker op, hun asbest gaan saneren. Tot 200 kilo per jaar mag je gratis naar het containerpark brengen en op die manier wordt die gevaarlijke afvalstof in Vlaanderen langzaam maar zeker in kaart gebracht en hopelijk verwijderd.
Verandert er ook iets voor werkgevers?
Eigenlijk niet. De verplichting om een asbestinventaris te hebben voordat werknemers ergens tewerkgesteld mogen worden, dateert al van 1995. In de praktijk komen we helaas nog steeds firma’s tegen waar dergelijke asbestinventarissen ontbreken. Als dan in het kader van een sloop of na een brand werken uitgevoerd moeten worden, moet alles stilgelegd worden om dit sloopopvolgingsplan eerst op te maken. Gelukkig kunnen wij hen hierin bijstaan. We proberen iedereen dan ook steeds een oplossing op maat aan te bieden.