De trein richting Brussel nemen, gevolgd door een wandeling van een vijftiental minuten naar de eindbestemming: ik zou het tot voor enkele jaren nooit overwogen hebben. Een blik op mijn agenda van volgende week, die me leert dat ik tweemaal om 9 uur in Brussel moet zijn, doet me beseffen dat er geen andere optie is.
Laat het ons maar allemaal toegeven: het zogenaamde verkeersinfarct is niet nákend, het ís er al … En we moeten het áánpakken, in het volle besef dat we daarbij op ieders lange tenen zullen moeten trappen. Bovendien zal één zwaluw de lente niet maken: het heffen van extra taksen zal er alleen maar toe leiden dat we het infarct op termijn bevestigen en verzwaren. Een combinatie van ingrepen, gekoppeld aan een langetermijnvisie, is de enige uitweg. Taksen fungeren in dat proces louter als een afgeleide en een katalysator.
Alles begint bij de vraag of we bereid zijn de verkeersstroom op een ingrijpende manier anders te organiseren. Vandaag is dat niet het geval, het rekeningrijden voor vrachtwagens even buiten beschouwing gelaten. Vracht- en personenvervoer meer proberen te scheiden door het invoeren van tijdslots, kan een aanzet zijn. Alle elektronica en systemen zijn vandaag voorhanden om dat mogelijk te maken. Twijfel er maar niet aan dat iedereen dan automatisch zijn gedrag zou aanpassen. Een andere zekerheid is dat we door deze ingreep transportbedrijven op hete kolen zouden doen lopen. So what? Niets zegt toch dat de logistieke processen van het wegtransport niet heruitgevonden mogen worden?
Met dezelfde technologische ondersteuning kan je ook het multimodaal verkeer veel beter organiseren en ondersteunen. Faciliteer de verkeersstromen die in elk tijdsslot verkeer snel kunnen absorberen, maar dan op een multimodaal niveau.
Een andere optie? Belast de bedrijfstankkaart aan 300%, of schaf ze gewoon af. Als we persoonlijk om de haverklap worden geconfronteerd met de kost van een volle tank en de impact daarvan op ons maandelijks privébudget - terwijl een vijfjaarlijkse eenmalige uitgave voor een nieuwe wagen
snel in de vergeethoek belandt - zullen we met een hoge graad van zekerheid wat doordachter met mobiliteit omspringen.
Conclusie: als we mobiel willen blijven, zijn ingrijpende langetermijnoplossingen het enige alternatief. Het gaat daarbij geenszins om de creatie van een verder onderscheid tussen rijk en arm, maar om het vinden van een juiste balans tussen duurzaamheid, de juiste modi en taksen. Zal dat geld kosten? Absoluut, ook voor onze bedrijven. Helaas zijn duurzaamheid en klimaat te lang ‘for free’ geweest.