“Het blijft een in onze cultuur ingebakken stempel dat we in sommige domeinen het hoofd niet boven het maaiveld mogen uitsteken. Het ondernemen is daar een sprekend voorbeeld van. Maatschappelijk is het aanvaard dat je door innovatie, doorgedreven inspanning en het creëren van toegevoegde waarde excellent presteert. Meer zelfs: velen beschouwen dat gewoon als de norm of de zogenaamde nulmeting.
Als je evenwel een vergoeding volgens dezelfde verhouding opstrijkt … Ho maar! Op dat vlak redeneren we echt volgens twee maten en evenveel gewichten. Terwijl we excessieve, irrelevant hoge salarissen die topsporters uit bepaalde disciplines krijgen als de normaalste zaak van de wereld beschouwen, staan we met het vingertje te kijven als er met forse sommen wordt gezwaaid om sterke leiders en/of managers aan te trekken voor ondernemingen die het broodnodig hebben. Eigenlijk is dat volledig van de pot gerukt. Met alle respect, maar de maatschappelijke toegevoegde waarde van topsporters verzinkt in het niets bij de potentiële meerwaarde die ondernemingen aan ons economisch bestel kunnen geven.
Bij bedrijven zoals bijvoorbeeld bpost en Proximus is change management vandaag de dag cruciaal. Dergelijke ondernemingen hebben absoluut nood aan uitmuntend en inspirerend leiderschap. Het is absurd om dergelijke jobs af te wegen tegen andere functies, zoals bijvoorbeeld die van eerste minister. Waarom voelt de politiek de behoefte zich te bemoeien met de ondernemerswereld als twee partijen onderling een akkoord vinden over een vergoeding tegenover een prestatie? Waarom komen politici dan ook niet tussen in megadeals waarbij voetbalspelers tussen clubs worden verhandeld?
Ook de media gaan in dit verhaal niet vrijuit. Ondernemers worden met argusogen gevolgd. Daarbij ligt de focus niet op welke maatschappelijke bijdrage ze leveren, maar op het bedrag dat ze maandelijks op hun loonbriefje vinden. Die reflex valt alleen maar te verklaren vanuit traditionele, aanstekelijke en emotionele jaloezie die opruiend werkt en waar je snel aanhangers en volgers mee wint. Plat populisme. En, vooral, ontzettend jammer. Jammer voor de mens. Jammer voor elke collega-ondernemer. Jammer voor onze maatschappij, die echt wel nood heeft aan vooruitgang, die het gevolg is van innovatief ondernemerschap én die cruciaal is om onze zo moeizaam afgedwongen welvaart op peil te houden.