Er is iets wat ik niet begrijp en iemand zou het me eens eenvoudig en duidelijk moeten kunnen uitleggen. In vergelijking met andere landen betalen wij de meeste belastingen, maar tegelijkertijd hebben wij de hoogste staatsschuld van de landen uit de Europese Unie. Het is toch geen oplossing om toekomstgericht schulden te blijven maken. Hoe valt dat te verklaren? Kost onze democratie teveel geld als gevolg van de gewestvorming en de vele regeringen, parlementen en aanverwante administraties?
Tevergeefs tracht men het budget in evenwicht te brengen. Omdat dit niet lukt, moeten we stelselmatig bijkomende leningen afsluiten. Weliswaar aan een lage rente, maar het kapitaal zal uiteindelijk moeten worden terugbetaald. Niet door u, beste lezer. Mogelijk wel door uw kinderen en kleinkinderen die onze generatie serieuze verwijten zullen maken. Zij zullen misschien de vraag stellen: kunnen de gestegen pensioenlasten voor de oudere bevolking niet beter bestreden worden met een grootschalige euthanasie-actie. Hoe dan wel? Vanaf een bepaalde leeftijd zou er enkel nog pijnstillende medicatie mogen verkocht worden in plaats van helende medicatie.
In tegenstelling met de Scandinavische landen kan men niet stellen dat die hoge belastingen resulteren in een verbeterde service aan de burger. Blijkbaar zelfs niet in betere bescherming van de burger, want los van de terroristenproblematiek zaten we onlangs wel met een (fipronil)ei in de broek.
Vanuit een optimistische visie neem ik aan dat we op termijn zullen genieten van een enorm verbeterde verkeersinfrastructuur. Dat mag ook wel, gezien het aantal wegenwerken waarmee we dagelijks geplaagd worden en waarbij we het verwijt krijgen dat we soms gebruikmaken van sluipwegen. Aansluitend is er de blijvende ontgoocheling over Europa waarvan we in onze jonge jaren mochten verwachten dat het zowel op economisch, politiek en cultureel vlak een eenheid zou vormen als medespeler op het internationaal forum. Dat is helaas niet gebeurd, zoals eens te meer het vluchtelingenprobleem bewijst.
Hetzelfde verhaal geldt voor de ‘solidariteit’ met Griekenland, vader van de democratie, en nu opnieuw lesgever om te stellen hoe een democratische samenleving met diverse politieke partijen en vakbonden, niet ten onder is gegaan aan zijn inefficiënte werking, maar aan een efficiënte corruptie. Europa heeft miljarden euro’s aan de Grieken toebedeeld en die zullen ooit moeten terugbetaald worden. De Europese euro’s hebben evenwel niet geleid tot het behoud van een zekere welstand voor de Griekse burger, maar spekten de rekening van de schuldeisers, voornamelijk de banken. Men had het geld beter rechtstreeks aan die bankiers kunnen storten.
De arme Grieken zitten nu in het gezelschap van Italianen en wellicht in de nabije toekomst van de Spanjaarden. En intussen mogen ze ook nog eens de problemen oplossen van de vluchtelingen die bij ons heil trachten te zoeken.
door Eddy Van Camp