“Ah, Michielsens, van de kranen zeker”, zo spreekt men Yvon Michielsens aan: “Mijn achternaam is dus Van de Kranen.” Een ondernemer op rust interviewen doen we meestal in de oldtimergarage of op het golfterrein, maar bij de – vergeef ons de woordspeling - kranige zeventiger en oprichter van de bedrijven Michielsens Kranen, Allift en Trading, ligt dat anders. Hij is namelijk helemaal niet op rust. “Ne werkdag is ne werkdag,” vindt de Herman De Croo van de Antwerpse bedrijfswereld. Wat is het geheim om oud én gelukkig te zijn in je bedrijf?
“Ik werk zelfs nog op zaterdagvoormiddag. Zo ben ik”, vertelt Michielsens, terwijl z'n iPhone geregeld biept om een nieuwe mail te melden. “Die kijk ik vanavond nog allemaal na. Mijn kleinzoon is 14 jaar, en zelfs die zegt: waarom profiteer je er niet van, het leven is zo kort. Maar dat is mijn mentaliteit nooit geweest. En ik mis niks, ik geniet hier nu ook. Ik sta nog altijd om 6u30 op, en ik zou niet weten waarom ik nu plots langer in mijn bed moet blijven liggen.”
Passie
Eenvoud siert voor Michielsens, geen dure woorden, geen dure horloges. Terwijl hij passioneel vertelt welke functies hij binnen het bedrijf heeft, haalt hij een fotoalbum boven. “Kijk, dit was mijn eerste kraan, nog in het donkergroen. Toen ik trouwde, werkte ik bij mijn vader, en die had van een faillissement een kraan gekocht. Hij wist niet wat hij er mee moest. Ik heb hem voorgesteld om ze aan mij cadeau te geven als huwelijkscadeau en ben ze dan beginnen te verhuren.”
Gewoon bezig zijn en blijven voortdoen.
Blijven voortdoen
“Ik ben altijd aan het werken geweest”, vertelt Michielsens. “In de familie is er nog zo iemand, die ook nog altijd in zijn restaurant in Limburg werkt. Als het Vlaamse kermis was in zijn dorp en ik was er op vakantie, dan gingen wij in de wei van een nonkel fietsparkeerplaatsen verhuren. Drie frank per fiets. En toen ik soldaat was, kocht ik in Antwerpen bij de joden horloges, en verkocht die in Brussel in de kazerne. Het sjacheren heeft er toch altijd in gezeten. Ik werk nu vooral voor Trading Michielsens, het deel van de groep dat recente tweedehandskranen verkoopt en ook nieuwe Chinese kranen importeert. Daarvoor ga ik nog geregeld naar Afrika of naar Shangai. Op en af op 5 dagen. Ik vlieg wel eerste klas. Dan kan ik slapen, want ik ben ook niet van beton. Maar het is gewoon bezig zijn en blijven voortdoen.”
Iets geleerd?
“Na enkele jaren had ik van één kraan zeven kranen gemaakt en ben ik uit de zaak van mijn vader gestapt. Hij had een bedrijf dat het schroot van de Antwerpse scheepswerven verwerkte en maakte zich zorgen om mij. Maar het is geworden wat het vandaag is. Mijn eigen zoon is in de zaak gekomen, en nadien ook mijn dochter.
Of ik iets geleerd heb van mijn vader? Uiteraard, bijvoorbeeld om voorzichtig te zijn. Ik sta nog elke dag op alsof ik geen boterham ga hebben om van te leven. Voor iedere klant doe ik alles. Als hij in de problemen zit, help ik hem altijd. Ik had zo een klant, en die man kon mij niet hebben. Het klikte niet, soms kan dat. Op kerstavond kreeg ik telefoon om hem dringend een vrachtwagen met kraan en twee man te leveren. Ik heb hem gewoon geholpen. Nadien kon ik niets meer verkeerd doen bij die man.”
Trots?
“Toen ik een van mijn eerste kranen moest herspuiten, heb ik oranje gekozen als kleur omdat ik toen in de Oranjestraat in Antwerpen zat. Vroeger waren de kranen allemaal donkergroen of donkerbruin. Toen ik ze oranje spoot, vreesde ik het ergste maar ik denk dat ik daar toch een nieuwe trend mee heb gezet. Het is ook een veiligheidskleur!”
“Nog iets waar ik trots op ben is het verhaal van de diefstal. Ze hebben vroeger eens twee kranen en een vrachtwagen bij mij gestolen. Bijzonder vreemd natuurlijk, want wie gaat er nu lopen met zo'n gedrocht van 120 ton? Ik heb er alles aan gedaan om mijn materiaal terug te vinden.
Uiteindelijk bleek dat een van de kranen vervoerd was naar Marokko. Iemand van de recherche vond ze daar en heeft ze uiteindelijk op de boot gezet. Mijn mannen zijn ze dan gaan halen in Zeebrugge. Toen ze hier het terrein weer op rolden, was dat één van mijn schoonste momenten.
De mensen van de verzekering hadden diezelfde week met mij aan tafel gezeten, en vroegen wat ik allemaal aan het doen was.’ Ik had gewoon het geld van de verzekering kunnen krijgen voor een nieuwe. Maar de kraan was van mij. Ik heb er voor gewerkt, en ik heb niet graag dat een ander met mijn materiaal speelt. Daarom heb ik ze teruggehaald. Tot vandaag krijg ik nog af en toe telefoon om te helpen bij een gestolen kraan. ‘Mijnheer Michielsens, hoe heeft u dat in de tijd gelapt?’ Iedereen kent me zo. Ik heb er ook mijn plezier in gehad om die kraan terug te vinden.”.