Vlak voor het ter perse gaan van dit nummer organiseerde de socialistische overheidsvakbond ACOD een algemene staking in de overheidssector. Daarmee kreeg de regering-Michel voor de vijfde keer te maken met een grote vakbondsstaking tegen haar beleid en er zijn er ons nog ‘beloofd.’ We mogen ons na een hete herfst, een woelige winter en een lastige lente nu dus ook aan een zinloze zomer verwachten.
Zinloos. Jawel, zonder me op deze pagina aan politiek te wagen, durf ik stout en boud schrijven dat staken ronduit zinloos is. Iets wat de Nederlandse vakbond De Unie begin dit jaar ook al beaamde. De Unie gooide het stakingswapen overboord omdat het bot is geworden. ‘En als argumenten aan tafel niet helpen, dan helpt een polonaise op het Malieveld (het grote grasveld in Den Haag waar vaak demonstraties plaatsvinden) zeker niet’, zei hun voorzitter Reinier Castelein. ‘Wat meer helpt, is een goed gesprek met de werkgevers over waar ook de werknemers met dit land naar toe willen’, zei De Unie-voorzitter Castelein nog.
Castelein heeft overschot van gelijk. Staken heeft inderdaad geen zin. Het brengt geen geld in de kas, het brengt geen inkomsten uit belastingen mee, het dient de sociale zekerheid niet. Sterker nog: in kleinere bedrijven kan het levensbedreigend zijn en bijten de werknemers eigenlijk rechtstreeks in de hand die hen voedt.
Natuurlijk mogen we niet ontkennen dat de maatregelen die de regering neemt (lees ‘moet nemen’) hard zijn en natuurlijk zijn er argumenten voor een eerlijkere verdeling van de fiscale druk. We moeten de sociaal zwakkeren of kwetsbaren in onze maatschappij ontzien; dat is onze morele plicht. Geen zinnig mens ook die daar tegen zal zijn. Maar tegelijk moeten we durven toegeven dat België jarenlang boven zijn stand heeft geleefd en dat we daar nu met z’n allen de rekening van betalen. Wie of wat de schuld treft, is daarbij niet eens mijn vraag. In Griekenland speelden de twee grootste partijen jarenlang haasje-over aan de top, maar ze voerden eigenlijk bijna dezelfde politiek met dezelfde corruptie er bovenop en met de catastrofale gevolgen die we vandaag kennen.
Het zal in dit nummer dus wel wat tegen het zere been zijn, maar ‘à la guerre comme à la guerre’: je moet de dingen aanpakken zoals ze komen en economische moeilijke tijden vergen nu eenmaal moeilijke en moedige beslissingen.
In dat opzicht heb ik bijna heimwee naar de oude politici en het echte staatsmanschap. Staatslui die zegden waar het op stond, een probleem durfden te benoemen en zich niet bezig hielden met de bedenking of de beslissingen die daaruit vloeiden populair waren of niet. Staatslui die geen schrik hadden van hun eigen schaduw omdat ze wisten dat ze eigenlijk een hoger doel op langere termijn dienden. Misschien zit daarin wel net het verschil. Politici denken aan de volgende verkiezingen, staatslui aan de volgende generatie. Een polonaise meer of minder onderweg houdt hen niet tegen.