Vindt u ook niet dat de vluchtelingencrisis ons in één klap veel heeft bijgeleerd over Europa? Dat we alle fundamentele normen die Europa ons voorhield op gebied van democratie, mensenrechten en dergelijke terecht in vraag mogen stellen? Dat de Europese maskers afvallen? Waar is het logische fatsoen als we nu plots zelf vanuit Europa het aan de afgrond bengelende Griekenland gaan opleggen om op gepaste wijze de stroom aan vluchtelingen op te vangen?
Een crisis van deze omvang vereist crisismanagers die zich niet verschuilen achter ellenlange democratische overlegprocessen maar die een onmiddellijke slagvaardigheid tonen en de gepaste actie ondernemen. Leger en civiele bescherming hebben alle middelen in huis (tenten, medische personeel, veldhospitalen, transport) om onmiddellijk en gepast maatregelen te nemen. Maar omdat onze Europese leiders er niet in slagen die crisis aan te pakken, bekruipt me een onbehaaglijk gevoel; een gevoel van besluiteloosheid, van onkunde bijna zelfs. Het enige positieve is de grote golf van solidariteit, al mag het emotionele het rationele zeker niet gaan overtreffen.
Hoe dan ook: dit gebrek aan snelle acties op het continentale niveau leidt internationaal tot een verschrikkelijk gezichtsverlies van het Europees voorgestelde imago. De blijk van verdeeldheid kan en zal niet genegeerd worden. Na jaren van economische crisis is wereldwijd een beeld ontstaan van een verzwakt werelddeel, aan het einde van zijn krachten, gedoemd tot verval, waar nu ook nog 'zwermen' asielzoekers bijkomen.
Er is binnen Europa destijds voorrang gegeven aan de vrije markteconomie verwachtend dat daaruit een politieke eenheid en socio-culturele samengroei zouden volgen. Dat kan, maar niet wanneer de markt uiteindelijk overheersend is en uitsluitend een doel wordt. Vandaag moeten we durven toegeven dat de grondslag van dit alles mogelijk terug te vinden is in de te snelle uitbreiding naar het Oosten, op een moment dat deze landen daar helemaal nog niet klaar voor waren. Europa moest en zou grenzen openstellen voor een vrij verkeer van goederen en diensten. Hier mogen we vandaag vragen bij stellen.
In dit internationale, steeds veranderende landschap moet ook de ondernemer van nu zijn weg zien te vinden. Ik heb bewondering voor hen die nog vanonder de kerktoren durven te komen. Het is immers telkens opnieuw zoeken naar evenwicht, boven de verwarring uit, op weg naar nieuwe uitdagingen en nieuwe markten.
De vraag voor opvang en tewerkstelling van diegenen die zich nu onverwachts met duizenden aanbieden, klinkt bovendien alsmaar luider. Zij worden immers verondersteld om voortaan bij ons hun bijdrage te leveren aan een gezond sociaal-
economisch klimaat. Kort door de bocht zou je kunnen zeggen: meer mensen betekent meer consumenten en meer werkkrachten, en dus economische groei. En in se maakt het niet zo veel uit dat die van buiten Europa komen. Of hoe de vluchtelingencrisis misschien te bekampen valt met economische migratie.