Het moet me van het hart. Minister van Justitie Koen Geens – nochtans een briljant man – is niet meer of minder dan de crisismanager van een failliet bedrijf. Wie, zoals ik beroepshalve, de evolutie van de nieuwe wetgeving volgt, kan alleen maar vaststellen dat de filosofie die aan de grondslag van de vernieuwde justitie ligt, er vooral een van bezuinigen is. Een goede justitie kan en moet uiteraard ook een zuinige justitie zijn, maar ze moet wel haar rol ten volle kunnen blijven spelen in onze staatsstructuur waar de rechterlijke en politieke macht te allen tijde gescheiden blijven.
Het Hof van Beroep in Antwerpen heeft continu tien magistraten te kort en minstens het drievoudige aan griffiepersoneel. Voor simpel bureaumateriaal zoals kaften, inktpatronen voor printers en faxtoestellen of nietjesmachines is geen geld meer. Deskundigen worden al maanden niet meer betaald en er worden steeds meer taken aan deurwaarders en anderen overgelaten, wat eigenlijk een regelrechte vorm van outsourcing is. Wie een expeditie van een vonnis of arrest aanvraagt, moet meer dan een maand wachten. Je zult als ondernemer maar precies op die documenten wachten om eindelijk eens aan de centen van je schuldenaar te geraken. Ik begin soms echt te denken dat het de bedoeling is geworden om mensen te ontmoedigen naar de rechtbank te stappen.
En toch moeten we vaststellen dat justitie ondanks alles nog steeds werkt. We kunnen dan ook niet anders dan een grenzeloze bewondering hebben voor al het personeel dat een ongelooflijke vindingrijkheid aan de dag legt om dag in dag uit zijn werk te blijven doen: het is een plantrekkerij waar België noodgedwongen zeer goed in is geworden. Al spelen de verantwoordelijken een gevaarlijk spel: op zeker moment zal de rek er helemaal uit zijn.
Ik zie hierin veel parallellen met onze ondernemers. Zaakvoerders die ondanks de crisis toch blijven investeren, voor werkgelegenheid bijven zorgen, risico's blijven nemen en zelfs in het huidige onzekere klimaat nieuwe opportuniteiten aangaan. Zij blijven optimistisch naar de toekomst toe en je kan je afvragen waar ze eigenlijk al dat enthousiasme en die gedrevenheid blijven halen.
Eén voorbeeld: de regering beloofde ondernemend België middels de alom bejubelde tax shift een lastenverlaging waarmee extra jobs kunnen gecreëerd worden. Aanwerven maar, wie kan daar tegen zijn? Maar tegelijk is al geweten dat er eigenlijk in de meerjarenbegroting geen rekening gehouden is met de kosten van die tax shift. Hoe dat dus binnen drie à vier jaar moet, weet niemand. Maar alsjeblieft, ‘keep on smiling’, meneer de ondernemer. Laat u niet ontmoedigen. En doe vooral verder met uw plantrekkerij. Ik heb er bewondering voor.