Ook de filmindustrie heeft zwaar te lijden. Net op het ogenblik dat de release van de nieuwe Bond-film voor een tweede maal werd uitgesteld en bioscoopzalen terug op slot gingen, voltrokken zich met de Amerikaanse verkiezingen zowat alle denkbare filmplots in enkele dagen tijd. Een welkome en geanimeerde afwisseling in een tijd waarin het al corona is wat de klok slaat? Dat wel, maar wat voor één. Met ongeloof en stijgende verbazing keek de wereld toe op een vertoning die zo zou verfilmd kunnen worden. Als de hoofdrolspeler zijn eigen rol zou spelen, wat hij ongetwijfeld zou willen, zou hem dat zeker een raspberry award opleveren. De vraag is of de man het zelfs dan zou begrijpen. Het antwoord is neen.
Het stemde al tot nadenken dat een figuur met een profiel als het zijne het vertrouwen kreeg van meer dan 65 miljoen Amerikanen om hun land terug ‘groot’ te maken. Vier jaar later is het enige dat de man heeft gedaan zichzelf en zijn land, dat sinds de burgeroorlog nooit verdeelder was, voor het oog van de wereld te kijk zetten. ‘Make America great again’, werd ‘Make America hate again’. Als een zelfverklaarde goeroe in een Bollywood-film, heeft hij van fake news de norm en van kiezers volgelingen gemaakt. Plat opportunisme en populisme ten top.
Zo bevreemdend de beelden al waren, des te onthutsender de uitspraken tijdens en na de verkiezingen. En toch. Wat zegt het over een land en haar inwoners dat zo iemand, na vier jaar lang de voeten geveegd te hebben aan zowat alles wat denkbaar en dierbaar is, zijn aanhang zelfs nog ziet toenemen? Wat is er dat wij niet zien of begrijpen? De economie heeft het goed gedaan, de tewerkstelling is aanzienlijk toegenomen en ook internationaal heeft het land haar stempel gedrukt, zo wordt toch beweerd?
Wat evenwel te denken van een begrotingstekort van maar liefst 20% waar België het in Europa met een tekort van 2,5% al slecht doet? Ook internationaal heeft het land de voorbije jaren absoluut geen goede beurt gemaakt en is het zeker niet meer de grootmacht die het ooit was. De enige verklaring is dan ook de minst hoopgevende. Het loont blijkbaar om van polarisatie uw tweede naam te maken, populistische uitspraken te doen, ongestraft leugens te verspreiden, tegenstellingen uit te vergroten en misbruik te maken van structurele ontevredenheid. Dermate zelfs dat hetgeen iedereen voor onmogelijk hield, op 4 november harde realiteit zou zijn geworden, mocht het coronavirus vanaf maart niet de hoofdrol hebben opgeëist. Het is de onmisbare bondgenoot geworden van de democratische opponent.
Kan het werkelijk nog cynischer dat niet de sterkte van de kandidaat en zijn programma, maar wel de kracht van een virus en de onwil of onmacht om dit op gepaste wijze te bestrijden, de verkiezingsuitslag heeft bepaald en het horrorscenario van een tweede ambtstermijn heeft verhinderd? De bittere realiteit is dan ook dat de verkiezingen geen winnaar hebben opgeleverd. De schade is groot, zowel nationaal als internationaal. Het zal vele jaren duren vooraleer het land terug zal staan waar het ooit stond en de uittredende president de bevolking in zijn 'verliezersspeech' de bevolking zal oproepen om als één natie achter de nieuwe te staan, zoals John McCain nog deed in 2008.
Indien er al enig lichtpunt is, dan is het dat Uncle Joe wel terug rust zal trachten te brengen, maar hopelijk ook niet te veel. Want er is veel werk aan de winkel, héél veel.