De verkiezingen zijn intussen al een tijdje achter de rug. Een spijtige gewoonte in deze postelectorale periode is de apathische houding van de kiezer. We beginnen het gewoon normaal te vinden dat het samenstellen van nieuwe regeringsploegen en het daarbij horende beleid maanden op zich laat wachten, terwijl er dringend nood is aan sturing. De Brexit, het begrotingstekort, het mobiliteitsprobleem … Allemaal stuk voor stuk dossiers waar snel beleid vanwege de overheid vereist is.
Ik maak me evenwel geen illusies. We worden in dit land geconfronteerd met een ‘gordiaanse knoop’ die onbekend is in onze buurlanden. Een knoop die bij elke verkiezing verder wordt aangespannen en met een almaar moeilijker wordende ontwarring. Aan beide kanten van de knoop heb je de twee verschillende culturen in dit land; culturen die de regionale verschillen duidelijk accentueren op nagenoeg alle beleidsdomeinen en die de prioriteiten van de regio’s verder polariseren.
Of we het nu willen of niet, de logica der dingen toont ons dat het blijven proberen verzoenen van deze steeds verder uit elkaar drijvende culturen een verloren zaak is. Door de jaren heen heb ik in de ondernemingswereld de theorie van Elisabeth Kubler-Ross leren kennen. Die stipuleert dat je dikwijls door een acceptatiecyclus – met als opeenvolgende fases: ontkenning, woede, twijfel en onderhandelen, verdriet, acceptatie – naar een beslissing moet werken. Die beslissing bestaat erin om de beide culturen verregaande autonomie te geven, wat zal leiden tot meer dynamische regio’s die elk hun prioriteiten ten volle kunnen realiseren.
Van daaruit kan een langetermijnbeleid worden ontwikkeld, op basis waarvan onze ondernemingswereld nieuwe en blijvende zuurstof krijgt door permanente aandacht en visie, zonder continu te worden afgeleid door het ten allen prijze willen bewaken en koesteren van het instituut nv België. Als we dat niet doen, dreigen we omwille van een verkeerde focus verder neerwaarts te tuimelen in de tabellen van welvaart, onderwijs, economisch evenwicht, …
Het gaat er dus niet alleen om snel te schakelen inzake de vorming van de diverse beleidsploegen. De kiezer heeft manifest laten blijken dat twee verschillende culturen met aandrang vragen om de nv België te reorganiseren, zodat we op lange termijn de welvaart in beide landsdelen kunnen vrijwaren. Laat ons ons nu concentreren op wat ons nog bindt, eerder dan op wat ons verdeelt. Hoog tijd om de knoop door te hakken.