Ze is de derde telg van de vierde generatie binnen een familiebedrijf. Toch stond het voor Aurélie Maes niet echt in de sterren geschreven dat ze bij Maes Mattress Ticking, net als haar broers, in de voetsporen van vader Jef zou treden. Acht jaar nadat ze er begon, weet ze vrij zeker dat ze bij de fabrikant van geweven of gebreide matrasstoffen het gros van haar professionele loopbaan zal doorbrengen. “Een onderneming klaarstomen voor de volgende generatie: eigenlijk is dat wel mooi.”
Eerst studeerde ze rechten, maar omwille van haar commerciële feeling besliste ze om in Rijsel toch maar die master in marketing en quality management te behalen. Die kennis komt Aurélie Maes nu goed van pas bij het bedrijf waar ze zich samen met broer Thibaut voorbereidt om op termijn de fakkel van vader Jef over te nemen. “Het is niet omdat je toevallig de dochter van een ondernemer bent, dat je automatisch je plaatsje in het familiebedrijf mag claimen, vind ik. Daarom heb ik ook eerst drie jaar in Brussel bij plakbandproducent Tesa gewerkt. In 2014 ben ik bij Maes Mattress Ticking (MMT) begonnen, ik voelde me er vrij snel goed thuis.”
Dochter van?
“Ik was bang dat de andere medewerkers me dat etiket zouden opkleven, ja. Uiteraard word je anders bekeken, maar last heb ik daar niet van gehad. Mijn integratieproces is vlot en soepel verlopen, zeker als je vrij snel kan bewijzen dat je toch iets in je mars hebt. Noch bij Tesa, noch hier heb ik me zomaar een werknemer gevoeld. Ik ben nooit iemand geweest die zich beperkte tot een 9-to-5. Als ik me hier altijd goed heb gevoeld, komt dat ook door de vrijheid om bepaalde dingen in vraag te stellen, zelfs als die niet meteen tot mijn takenpakket behoorden. Op die manier is mijn rol binnen de organisatie geëvolueerd. Ik heb me altijd sterk op de aankoop gefocust, al vond ik het essentieel om ook gedurende een tijdje de verkoop te doen.”
Familie?
“De opvolging van mijn vader is een proces dat heel natuurlijk verloopt. Mijn oudere broers waren al voor mij bij het bedrijf betrokken. Vader is nog altijd CEO, maar slaagt er stilaan beter in om stukje bij beetje los te laten. Het is voor hem geruststellend te weten hoe de toekomst van MMT er zal uitzien, terwijl het voor ons fijn is te weten dat we altijd op zijn expertise en advies beroep kunnen doen. De visies over het bedrijf lopen vrij parallel. Is er dan toch eens een meningsverschil, lossen we dat als volwassenen op, met onderbouwde argumenten.”
Om alles te kunnen managen, moet je privé en professioneel af en toe ‘neen’ durven zeggen.
Mannenbastion?
“Zoals je in de zorgsector vooral veel vrouwelijke verpleegkundigen vindt, is de textiel een mannenbastion. Dat geldt eigenlijk voor de hele industrie en alle ‘hardere’ sectoren. Uiteraard leggen vrouwen vaak andere accenten, tussen mannen en vrouwen zijn er nu eenmaal ook biologisch grote verschillen. Toch geloof ik niet dat we daardoor automatisch betere leiders zijn: een goede leider zijn, lijkt me eerder karakter- dan gendergebonden. Ik geloof meer in de kracht van een persoon dan die van zijn of haar geslacht. Bovendien: de tijd dat alles ‘top down’ beslist werd, is voorbij. Ook wij zijn een vrij vlakke organisatie, al is dat voor een kmo ook iets logischer.”
Voldoening?
“Mijn man (William Van Steenberge) en ik zijn beide ondernemers. We werken allebei in de textielsector. Toch is het nooit de bedoeling geweest dat hij bij ons kwam werken, William zou dat zelf trouwens ook niet willen. Mijn grootste voldoening haal ik uit het succes waarmee we alles managen. Twee bedrijven, drie jonge kinderen en toch nog een sociaal leven: die combinatie is niet evident, maar het lukt wel. De kunst bestaat erin af en toe ‘neen’ te durven zeggen, zowel professioneel als privé.”